To the Forest of the Firefly Lights: το όνομα και μόνο αυτής της ταινίας ήταν αρκετό για να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον. Φέροντας ένα τίτλο που κάνει το μυαλό να ταξιδεύει, δημιουργώντας ονειρικές εικόνες και καταστάσεις, δε μπορούσα παρά να τη παρακολουθήσω το συντομότερο δυνατόν. Και οι προσδοκίες μου δε διαψεύθηκαν! Έχοντας ένα υπέροχο και γλυκό setting, καταφέρνει να διηγηθεί μία ολοκληρωμένη ιστορία σε μόλις σαράντα τέσσερα λεπτά -πράγμα αρκετά εντυπωσιακό. Βασισμένη στο ομότιτλο shōjo manga της Yuki Midorikawa και σε σκηνοθεσία του Takahiro Omori, κατορθώνει να μεταφέρει, με απλό τρόπο, όμορφα μηνύματα. Αρκετά με το intro όμως, ας προχωρήσουμε ρίχνοντας μία καλύτερη ματιά στα δρώμενα!
Synopsis
Η Hotaru, ένα εξάχρονο κορίτσι, χάνεται μέσα στο δάσος και είναι τρομοκρατημένη. Όμως ένα όμορφο, ανθρωπόμορφο πνεύμα κάνει την εμφάνισή του και την οδηγεί με ασφάλεια στο μονοπάτι της επιστροφής. Η φιλία τους δεν αργεί να ανθίσει, ανεξαρτήτως του γεγονότος πως αν αγγίξουν ο ένας τον άλλον, το πνεύμα θα εξαϋλωθεί…
Analysis
Η ταινία, αν και έχει μικρή διάρκεια, καταφέρνει να διατηρήσει μία αργή και αβίαστη ροή. Το σενάριο ξεδιπλώνεται άρτια και οι επεξηγηματικοί μονόλογοι της Hotaru βοηθούν το κοινό να μπει στη ψυχοσύνθεσή της, κρυφοκοιτάζοντας τις ενδόμυχες σκέψεις της. Η αγάπη παρουσιάζεται στη πιο αγνή, πλατωνική της μορφή και εκφράζεται με απλότητα. Τίποτα δεν είναι βεβιασμένο και η σχέση μεταξύ των δύο βασικών ηρώων χτίζεται πάνω σε γερές βάσεις, οι οποίες έχουν ως κύριο χαρακτηριστικό την αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Παρόλο που η ιστορία που διηγείται το φιλμ δεν είναι κάτι το ξεχωριστό, καταφέρνει να μαγνητίσει το θεατή μέσω των έντονων συναισθημάτων που δημιουργεί. Μέσα στην απλότητά της, καταφέρνει να είναι σύνθετη και ανατρεπτική, μιας και κανείς δε πιστεύει πως στο τέλος θα συμβεί το αναπόφευκτο. Αντιθέτως, έως και τη τελευταία στιγμή, εγώ ήμουν σίγουρη πως θα εμφανιστεί κάποιος από μηχανής Θεός, να γλιτώσει τη γλυκιά πρωταγωνίστρια από τη στεναχώρια της. Ποτέ δε περίμενα πως αυτή η υπερκορεσμένη θεματολογία της ‘απαγορευμένης/ αδύνατης αγάπης’, θα ήταν ικανή να με συγκινήσει τόσο. Και σε μόλις σαράντα τέσσερα λεπτά -for God’s sake. Αλλά και όμως, μέσω της κομψότητας, της φρεσκάδας και της ειλικρίνειάς της, καταφέρνει να ξεχωρίσει από το είδος της, ανεβαίνοντας ένα σκαλί ψηλότερα.
Το To the Forest of the Firefly Lights δείχνει ότι ένας έρωτας χωρίς σωματική επαφή, μπορεί να εξελιχθεί στο να είναι το ίδιο δυνατός με έναν που την περιλαμβάνει. Επικεντρώνεται στη δύναμη και την αθωότητα της πρώτης αγάπης, στην ευτυχία που αισθάνεσαι δίπλα στον άνθρωπό σου και στις άβολες πρώτες εξομολογήσεις. Δείχνει το βαρύ φορτίο που κουβαλάει κάποιος που αναγκάζεται να υπομένει την απόσταση και το πώς η ζωή τυχαίνει να μη διευκολύνει τις επιθυμίες μας. Όμως, μέσω της Hotaru, διδάσκει παράλληλα και το πώς ο άνθρωπος πρέπει να θέτει προτεραιότητες, αφού η νεαρή δε λειτούργησε απερίσκεπτα, εγκαταλείποντας τις σπουδές της προκειμένου να βρεθεί κοντά στον Gin. Αντιθέτως, όρισε ένα σωστό χρονοδιάγραμμα για την μελλοντική της μετακόμιση, το οποίο δε θα της στοίχιζε αρνητικά. Έτσι πρέπει να λειτουργούν οι άνθρωποι και στη πραγματικότητα: κάνοντας θυσίες για όσα αγαπούν, λαμβάνοντας όμως υπόψιν και τη προσωπική τους εξέλιξη -τόσο τη πνευματική, όσο και τη πρακτική.
Καταλήγοντας, το anime αυτό, εξετάζει το πόσο δύσκολο είναι να αποδεχθείς κάτι που δεν είναι στο χέρι σου να αλλάξει. Δείχνει ότι οφείλουμε κάποιες φορές να αποδεχόμαστε τη ζωή όπως είναι, μιας και είναι αδύνατο να έχουμε τον έλεγχο στα πάντα. Πρόσθετα, μέσω της χρήσης της θρησκείας Shinto, θυμίζει ελάχιστα κάτι από τις δουλειές του λατρεμένου Hayao Miyazaki, και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι! Άρα, αυτό το γλυκόπικρο, σύντομο και γεμάτο σημασία φιλμ, αξίζει κάθε λεπτό από το χρόνο σας!
Artwork
Το στούντιο Brain’s Base έκανε αξιοπρεπέστατη δουλειά όσον αφορά το artwork. Απαλά περιγράμματα, γλυκά χρώματα και αιθέρια αισθητική ζωντανεύουν με το πιο όμορφο τρόπο το manga της Yuki Midorikawa. Οι κινήσεις είναι ανάλαφρες και ήρεμες, ενώ οι χαρακτήρες δεν παρουσιάζουν υπερβολές στις εκφράσεις τους. Κατά τη γνώμη μου, το σχεδιαστικό και χρωματικό μέρος της ταινίας, δένει άψογα με το νοηματικό!
Ερχόμενοι στο soundtrack, μπορώ να πω ότι μου φάνηκε αρκετά ιδιαίτερο για anime. Είναι σε σύνθεση του Makoto Yoshimori και οι όμορφες -αλλά ασυνήθιστες- μελωδίες, που περιλαμβάνουν κυρίως ήχους από πιάνο και βιολί, ντύνουν υπέροχα το φιλμ και τραβούν τη προσοχή του θεατή. Επίσης, στις κωμικές σκηνές, έχει επιλεχθεί ζωηρή μουσική η οποία θυμίζει αυτές που χρησιμοποιούνται στα δυτικού-στιλ καρτούν και καταφέρνει να εντείνει το γέλιο.
Σχετικά με το voice acting, αυτό αποδίδεται περίφημα, μιας και έχουν επιλεχθεί οι κατάλληλοι ηθοποιοί για τον εκάστοτε ρόλο. Δεν υπάρχουν ακρότητες στις ερμηνείες και οι διάλογοι είναι ήρεμοι, χωρίς να χάνουν όμως τη γλαφυρότητά τους. Μεταξύ των voice actors που ακούγονται, είναι και οι ακόλουθοι: Ayane Sakura (Psycho-Pass, Your Lie in April) , Kōki Uchiyama (My Hero Academia, Yuri on Ice) και Asami Imai (AFTERLOST, Steins Gate 0).
Facts
1) Η ταινία To the Forest of the Firefly Lights έχει έντονες επιρροές από τη θρησκεία Shinto. Η πανθεϊστική αυτή θρησκεία, που έχει τις ρίζες της στην Ιαπωνία, υποστηρίζει πως παντού κατοικούν πνεύματα και θεότητες: στα δάση, στα βουνά, στα ποτάμια, στα λουλούδια… Για αυτό το λόγο, οι πιστοί έχουν μεγάλο σεβασμό στο περιβάλλον και σε όλες τις μορφές ζωής που φιλοξενεί!
2) Το setting του manga -και κατ’επέκταση της ταινίας, είναι βασισμένο στο ιερό Kamishikimi Kumanoimasu, το οποίο βρίσκεται στο Kumamoto της Ιαπωνίας και είναι αφιερωμένο στο θεό Izanagi-no-Mikoto και στη θεά σύζυγό του Izanami-no-Mikoto. Για περισσότερες τοποθεσίες που έχουν εμφανιστεί σε anime, μπορείτε να ρίξετε μία ματιά στο άρθρο ΕΔΩ.
3) Οι φωνές των ηθοποιών ηχογραφήθηκαν δύο φορές: μία πριν τη δημιουργία του animation και μία μετά. Αυτό έγινε με απόφαση του σκηνοθέτη, στοχεύοντας στο να είναι πιο φυσικός ο ρυθμός και οι παύσεις των διαλόγων.
Closure
Η ταινία To the Forest of the Firefly Lights σίγουρα θα σας συγκινήσει και θα σας βάλει σε σκέψεις σχετικά με το αναπόφευκτο. Η υπέροχη απόδοση της ιστορίας, η οποία θυμίζει κάτι από όνειρο και θολή ανάμνηση, κάνει απαλά άλματα στο χωροχρόνο και εκφράζεται όπως θα έπρεπε: σα μία νοσταλγική διήγηση. Το φιλμ αυτό μας μαθαίνει ότι δε πρέπει να είμαστε δέσμιοι των φόβων μας και ότι η ζωή πάντα προχωρά -και τα καλύτερα σίγουρα έρχονται! Αυτά αποκόμισα εγώ από αυτή τη γλυκόπικρη ταινία και σας προτείνω ανεπιφύλακτα να τη παρακολουθήσετε, ώστε να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα!
Σοφία Ευαγγελίδου
